*ေၾကြးေပးသူႏွင္႔ ေၾကြးယူသူ အေမးအေျဖ ရွင္းလင္းခ်က္*

ဒီပိုစ္ေလးကေတာ႕ ကြ်န္ေတာ္ 10.6.2011 ရက္ေန႕က အြန္လိုင္းတြင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာရင္း သူငယ္ခ်င္းက သူ႕စိတ္ထဲမွာ မရွင္းလင္းတာေလး သိခ်င္လို႕တဲ႔။ အဲဒါ ငါ နင္႔ကို ေမးလို႔ရလားလို႕ ေမးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေအး ရပါတယ္ဟ။ ငါသိရင္ေတာ႕ ေျဖေပးတာေပါ႔လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူေမးခြန္းကို ကြ်န္ေတာ္ သိသေလာက္ေတာ႕ ရွင္းျပပါတယ္။ သူက ပိုျပီးေတာ႕ စိတ္ထဲမွာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိခ်င္ေတာ႕ နင္ ဆရာေတာ္ေတြကို ေမးေလွ်ာက္ေပးပါလားလို႕ ေျပာပါတယ္။ ေအး ခနေနအံုး သူငယ္ခ်င္း ငါ ေမးေလွ်ာက္ေပးမယ္ဆိုျပီး အြန္လိုင္းတြင္ ဆရာေတာ္သီတဂူစတားကို ဒီေမးခြန္းေလးကို ဆရာေတာ္၏ အျမင္ေလးနဲ႕ ရွင္းလင္းေအာင္ အေျဖေလးသိခ်င္ပါတယ္ဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ္ ေမးေလွ်ာက္ခဲ႔ပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္း ေမးတဲ႕ ေမးခြန္းက ဒီလိုျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာလူမိ်ဴးေတြ မွာသူမ်ားအေၾကြးကိုယူမိျပီး ျပန္မဆပ္ရင္ေပါ့ေနာ္။ အဲ့သူဆီ သံသရာေၾကြးအေနနဲ႔ ေနာင္ဘ၀မွာ ႏြားတို႔ဘာတို႔အျဖစ္နဲ႔ ျပန္ဆပ္ၾကရတယ္ေလ။ အဲ႕ဒါကို သိတယ္ လက္လည္းခံတယ္။ အေၾကြးယူသြားတယ္ အဲ့ဒါကို ယူူတဲ့သူကေမ့ေနတယ္ ျပန္ဆပ္ဖ႔ို အေၾကြးရွင္ကလည္း မွတ္မိေပမယ္႔ သူ့အဲဒီ အေၾကြးကို မယူေပးခ်င္ေတာ့ဘူး ငါ့ဆီလည္း သံသရာေၾကြး လာမဆပ္နဲ႔ေတာ့ရယ္လို႔ သူ႔ဘာသာသူ ယူတဲ့သူမသိဘဲ ဆံုးျဖတ္ထားျပီး မေတာင္းေတာ့ဘူးဆိုရင္ ယူထားသူက အဲဒီ ပိုက္ဆံအတြက္ သံသရာေၾကြး ျပန္လာဆပ္ရေသးလားဆိုတာကို ငါ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိခ်င္လို႔ပါ။

ဆရာေတာ္က သူငယ္ခ်င္းေမးတဲ႕ ေမးခြန္းေလးကို ဒီလိုေျဖၾကားထားပါတယ္။

စာမွာေတာ့ အေၾကြးနဲ႕ပတ္သက္ျပီး ရဟန္းေတြကိုပဲ ေဟာထားတာေတြ႕ရတယ္ စာလုိေတာ့ ဣဏပရိေဘာဂ ေပါ့ ဥပမာဆုိပါဆုိ႔- ရဟန္းေတြဟာ ဒကာဒကာမေတြ လွဴတာ စားေနၾကရတယ္ ဒါအေၾကြးပဲ အဲဒီအေၾကြးမတင္ေအာင္ စာခါနီး ေမတၱာပုိ႕ျခင္း ဆင္ျခင္ျခင္း နညး္စနစ္ကို ဘုရား ခ်မွတ္သြားတယ္။ ယူတဲ့သူက ေမ့ေနတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အေၾကြးရွင္ကိုယ္တုိင္က ေပးစရာ မလုိေတာ့ဘူးဆုိတဲ့သေဘာ ဆုံးျဖတ္ထားေတာ့ အေၾကြးမတင္ဘူးလုိ႕ပဲ ယူဆပါတယ္။

မေနာ ပုဗၺဂၤမာ မေနာ ေသ႒ာ ဆုိတဲ့

စာအလုိေပါ့ စိတ္သာလွ်င္ အဓိကပါ

ယူတဲ့သူက အေၾကြးမေပးေတာ့ဘူးလုိ႕ စိတ္ေစတနာဆုိးမပါ သလုိ အေၾကြးရွင္ကလဲ စိတ္နဲ႕ ေပးစရာမလုိဟု ဆုံးျဖတ္ထားရကား အေၾကြးမရွိဟု ယူဆႏုိင္ပါတယ္။

ဆက္လက္ျပီး ဆရာေတာ္နဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ မရွင္းလင္းတာေလးေတြကို ေမးေလွ်ာက္ခဲ႔ပါတယ္။

ေတာသားေလး: မွန္ပါ႔ဘုရား သူက အဲဒါ မရွင္းျဖစ္ေနတာဘုရား။

သီတဂူစတား: ဆုိလုိတာက အေၾကြးယူသူက အေၾကြးဆပ္မယ္လုိ႕ စိတ္ထဲမွာ ရွိျပီးသားေလ မဆပ္ေသးတာဘဲ ရွိတာ။

ေတာသားေလး: မွန္ပါ႔ဘုရား။

သီတဂူစတား: ေမ့ေလ်ာ့ေနေပမယ္႔ သတိရတဲ့အခ်ိန္ ျပန္ဆပ္မယ္ေပါ့။ ဒီလိုခံယူထားတာဆုိေတာ့ အေၾကြးယူသူသႏၱာန္မွာ အျပစ္မရွိဘူးလုိ႕ ယူဆပါတယ္။

ေတာသားေလး: မွန္ပါ႔ဘုရား။

သီတဂူစတား: မဆက္ေတာ့ဘူးလုိ႕ စိတ္က ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္ရင္ေတာ့ သူ႕အေၾကြး သံသရာတေကြ႕မွာ ျပန္ဆက္ရမယ္ေပါ့။ ဒါကလဲ ခုိးျခင္း လိမ္ညာျခင္းတမ်ိဳးပဲေလ သူ႕စိတ္က ျပန္ေပးမယ္လုိ႕ ယူဆထားသေရြ႕ အျပစ္မရွိဘူးလုိ႕ပဲ ယူဆပါတယ္။

ေတာသားေလး: မွန္ပါ႔ဘုရား။

သူစိတ္က ဒီဘ၀ ေသသြားလို႕ မဆပ္ျဖစ္ေတာင္ ေနာက္ဘ၀မွာ ၾကံဳရင္ ျပန္ဆပ္တာ က်ေတာ႕ေရာ ဘုရား။

သီတဂူစတား: ဟုတ္တယ္။

ေတာသားေလး: အျပစ္အတြက္ မဟုတ္ဘူးေပါ႔ေနာ္ သူဘာသာ အခိုက္မသင္႕လို႕ သက္တမ္းအရ ေသသြားခဲ႕ေသာ္ အေၾကြးေတြကလည္း ဆပ္မယ္ဆိုျပီး မဆပ္ခဲ႕ရရင္ သံသရာေတာ႕ပါမွာေပါ႔ေနာ္ ဘုရား။

သီတဂူစတား: သူက အျပစ္က်ဴးလြန္တာ မဟုတ္သည့္အတြက္ ေနာက္ဘ၀အထိ မေရာက္ပါဘူး။

ေတာသားေလး: မွန္ပါ႔ဘုရား။

သီတဂူစတား: ယူသူစိတ္ထဲမွာ ျပန္ေပးမယ္ ဆုိတဲ့ ဆႏၵရွိေနတယ္၊ သူ႕စိတ္ျဖဴစင္တယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္ဘ၀အထိ အဲဒီအေၾကြး မေရာက္ႏုိင္ဘူးလုိ႕ ထင္ပါတယ္။

ေတာသားေလး: မွန္ပါ႔ဘုရား။

သီတဂူစတား: ေနာက္ဘ၀အထိ အက်ိဳးေပးတယ္ဆုိတာ စာလုိ ေျပာရင္ ကမၼပထေျမာက္မွေလ။

ေတာသားေလး: မွန္ပါ႕ဘုရား။ သူေမးခြန္းထဲကလို ႏြားအျဖစ္တုိ႕ ဘာတို႕ ျပန္ဆပ္ရတာက်ေတာ႕ ဘယ္လို အျပစ္ ျဖစ္သြားတာလဲ ဘုရား။

သီတဂူစတား: ကမၼပထဆုိတာ သူတစ္ပါး ဒုကၡေရာက္ေအာင္ လြန္က်ဴးျခင္းေပါ့၊ စာလုိေတာ့ အတၳဘဥၥန ေပါ့။

ေတာသားေလး: မွန္ပါ႔ဘုရား။

သီတဂူစတား: ဒါက ျပန္မဆပ္ဘူးဆုိတဲ့ အလုိဆုိး စိတ္ဆုိးေတြေၾကာင့္ပါ။

ေတာသားေလး: ရြာေတြမွာလည္း ငါအေၾကြးမဆပ္ရင္ ငါအိမ္မွာ ဘာျဖစ္ ညာျဖစ္ဆိုျပီး ေဒါသနဲ႕ ေျပာၾကတာေတြ ၾကားဖူးတယ္ဘုရား။ အဲဒါေတြေၾကာင္႕လား ဘုရား။

သီတဂူစတား: ဒါက အေၾကြးရွင္က မေက်နပ္တာေလ။

ေတာသားေလး: မွန္ပါ႔ဘုရား။

သီတဂူစတား: အခုဟာက ၁။ အေၾကြးရွင္က ေက်နပ္ျခင္း၊ ၂။ ယူသူကလဲ အလုိဆုိး မရွိျခင္း ဒီႏွစ္ခ်က္တည္းနဲ႕တင္ ဘုန္းဘုန္းအလုိေပါ့ အျပစ္မရွိ ေနာက္ဘ၀အထိ ဆက္စရာ မလုိဟု ယူဆပါတယ္။

ေတာသားေလး: ဆပ္ခ်င္တဲ႕ စိတ္ရွိတဲ႕သူကေတာ႕ ဆပ္ကို ဆပ္မွာဘဲ အျပစ္မရွိဘူး အကယ္၍ မဆပ္ခ်င္ဘဲ ေရွာင္ပုန္းေနရင္ေတာ႕ အျပစ္ျဖစ္မွာဘဲ အဲလိုေပါ႔ဘုရား။

သီတဂူစတား: အေၾကြးဆက္ရတယ္ဆုိတာ အဲဒီ ၂ ခ်က္ တစ္ခုခု ညွိေနလုိ႕ပဲ။

ေတာသားေလး: မွန္ပါ႔ဘုရား။

သီတဂူစတား: နားလည္ႏုိင္တဲ့ သူကို ထပ္ေမးၾကည့္ေပါ့ အေျဖတမ်ိဴးထြက္လာႏုိင္တယ္။

ေတာသားေလး: မွန္ပါ႔ဘုရား။

သီတဂူစတား: အယူအဆ မတူႏုိင္ဘူးေပါ့ အဲဒီအထဲကမွာ ကိုယ္ၾကိဳက္တာ ယူေပါ့။

ေတာသားေလး: မွန္ပါ႔ဘုရား။ တပည္႕ေတာ္ အခုလို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိရတဲ႕အတြက္ အရွင္ဘုရားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဘုရား။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း သူစိတ္ထဲမွာ ရွင္းသြားပါျပီ ဘုရား။ အရွင္ဘုရားကို တပည္႕ေတာ္ ရိုေသစြာ ရွိခိုးကန္ေတာ႕ လုိက္ပါတယ္ဘုရား။

အားလံုး ေၾကြးယူေတာ႕ျပံဳး၊ ေၾကြးေတာင္းေတာ႕ အမုန္းမ်ား မပြားမိေအာင္ ဆင္ျခင္ႏိုင္ၾကပါေစ။

အားလံုးေသာ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။

ေတာသားေလး

Read more »

Posted in: အေမးအေျဖ

*သံသရာ*

သံသရာဟူသည္ တစ္ဘ၀မွ တစ္ဘ၀ တေျပာင္းျပန္ျပန္ အဖန္ဖန္ အထပ္ထပ္ အဆက္မျပတ္ ျဖစ္ပ်က္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အဌသာလိနီအဌကထာ၌လည္း “ခႏၶာ အာယတန ဓာတ္တရားတို႕၏ အဆက္မျပတ္ေသာ ျဖစ္စဥ္သည္ သံသရာမည္၏” ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။

ဤတြင္ သတိျပဳစရာ ရွိလာ၏။ သတၱ၀ါတို႔သည္ ဤသို႔ သံသရာလည္ပတ္ၾကရာ၌ “ဤဘ၀ ဤဘံုမွ ရုပ္နာမ္ကပင္ ထိုဘ၀ ထိုဘံု၌ ေျပာင္းေရႊ႕ျဖစ္ပ်က္၏” ဟု မစြဲယူသင္႔ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုသို႕ စြဲယူပါက သႆတဒိဌိ (ျမဲ၏ဟူေသာ အမွားမ်ား) ျဖစ္လိမ္႔မည္။ တစ္ဖန္ “ဤဘ၀ ဤဘံုမွ ရုပ္နာမ္သည္ ဤဘ၀ ဤဘံုမွာပင္ ေသေက် ကင္းျပတ္၏၊ ေနာက္ဘ၀ ေနာက္ဘံုႏွင္႔ ဘာမွ်မသက္ဆိုင္” ဟု စြဲယူျပန္လွ်င္လည္း ဥေစၦဒဒိဌိ (ေသလ်င္ျပတ္၏ ဟူေသာ အယူမွား) ျဖစ္လိမ္႕ဦးမည္။ ျမတ္ဗုဒၶကား ယင္းအယူအဆႏွစ္ခုတို႔၏ အၾကားမွာ အေၾကာင္းေၾကာင္႔ အက်ဳိးျဖစ္ေပၚျခင္းကိုသာ ညြန္ျပေတာ္မူေလသည္။

ဤအေၾကာင္းႏွင္႔ ပတ္သက္၍ ဤဘ၀ ဤဘံုမွ ရုပ္နာမ္တစံုတရာက မေျပာင္းေရႊ႕ဘဲ ဟုိဘ၀ ဟိုဘံု၌ ပ႗ိသေႏၶ ေနႏိုင္ပံုကို မိလိႏၵပဥွာတြင္ ဤသို႔ ျပဆိုထား၏-

အရွင္နာဂေသန။ ။မင္းျမတ္- ဥပမာကား တစ္စံုတေယာက္ေသာ ေယာက်ၤားသည္ မီးတိုင္တစ္ခုမွ မီးတိုင္တစ္ခုကို ညိွထြန္း၏။ မင္းျမတ္ အသို႕နည္း၊ ထိုမီးသည္ ထိုမီးတိုင္မွ ေျပာင္းေရႊ႕သြားသေလာ?

မိလိႏၵမင္း။ ။အရွင္ဘုရား- မေျပာင္းေရႊ႕ပါ။

အရွင္နာဂေသန။ ။မင္းျမတ္- ဤအတူပင္ ဤဘ၀မွ တစံုတရာ မေျပာင္းေရြႊ႕ဘဲ ပ႗ိသေႏၶျဖစ္၏။

မိလိႏၵမင္း။ ။ထို႕ထက္ အလြန္ ဥပမာ ျပဳပါဦးေလာ႕?

အရွင္နာဂေသန။ ။မင္းျမတ္- သင္မင္းျမတ္သည္ ငယ္စဥ္က ကဗ်ာဆရာထံမွ တစံုတခုေသာ ကဗ်ာကို သင္ဖူးေၾကာင္း မွတ္မိပါ၏ေလာ?

မိလိႏၵမင္း။ ။အရွင္ဘုရား- မွတ္မိပါ၏။

အရွင္နာဂေသန။ ။မင္းျမတ္-အသို႕နည္း၊ ထိုကဗ်ာသည္ ဆရာ႕ထံမွ ေျပာင္းေရႊ႕လာသေလာ?

မိလိႏၵမင္း။ ။အရွင္ဘုရား-မေျပာင္းေရႊ႕ပါ။

အရွင္နာဂေသန။ ။မင္းျမတ္-ဤအတူသာလွ်င္ ဤဘ၀မွ တစံုတရာ မေျပာင္းေရြႊ႕ဘဲ ဟိုဘ၀၌ ပ႗ိသေႏၶစြဲယူ၏။

သို႕ျဖစ္၍ တစ္ဘ၀မွ တစ္ဘ၀သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕၍ သံသရာလည္ပတ္ရာတြင္ ဤဘ၀ ဤဘံုမွ ရုပ္နာမ္ႏွင္႔ ဟိုဘ၀ ဟိုဘံုမွ ရုပ္နာမ္သည္ ထပ္တူထပ္မွ် လံုး၀တူသည္လည္းမဟုတ္၊ တကြဲတျပား လံုး၀ျခားနားသည္လည္း မဟုတ္၊ ႏြားႏုိ႕မွ ႏို႕ဓမ္းစသည္ ျဖစ္ရာတြင္ ႏို႕ဓမ္းသည္ ႏြားႏုိ႕မဟုတ္ေသာ္လည္း ႏြားႏို႕ႏွင္႔ အေၾကာင္းမကင္းသကဲ႕သို႕ ထို႕အတူပင္ ဤဘ၀ ဤဘံုမွ ရုပ္နာမ္အေၾကာင္းေၾကာင္႔ ဟိုဘ၀ဟိုဘံုမွ ရုပ္နာမ္အက်ဳိးတရား ျဖစ္ေပၚလာရျခင္း ျဖစ္သည္။

ဤသို႕ တစ္ဘ၀မွ တစ္ဘ၀ ေျပာင္းေရႊ႕ျဖစ္ပ်က္ရာ၌ သံသရာခရီးကား ရွည္ေ၀းၾကာျမင္႕လြန္းလွ၏၊ သမုဒၵရာသည္ ဆံုးစမျမင္ က်ယ္ျပန္႔သလိုပင္ သံသရာသည္လည္း ဆံုးစမျမင္ အလြန္ပင္ ရွည္လ်ားလွပါ၏၊ သံသရာဟူေသာ သမုဒၵရာ၏ အနားေရးကမ္းစကို ဘယ္မွာ စတင္ခဲ႕ေၾကာင္း မသိႏိုင္ေပ၊ သံသရာ၏ ေရွ႕ဖ်ား အနားေရး အစကား နွစ္ေပါင္း ရာေထာင္ စသည္ၾကာခဲ႔ျပီ၊ ကမၻာေပါင္း ရာေထာင္ စသည္ ရွည္ခဲ႔ျပီ၊ “ဤမင္း ဤဘုရားလက္ထက္က စတင္ ျဖစ္ခဲ႔သည္၊ ထိုကာလ၏ ေရွးက စတင္ မျဖစ္ေပၚခဲ႔ေသး” ဟု ေခတ္ကာလကို သတ္မွတ္၍ မရႏိုင္။ ထို႕ေၾကာင္႔ “သမုဒၵရာ အသြင္ သံသရာခြင္” (သံသာရ သာဂရ) ဟု ဖြင္႔ဆိုၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

သာသနာေရး ၀န္ၾကီးဌာန သာသနာေတာ္ ထြန္းကားျပန္႔ပြားေရးဦးစီးဌာနမွ ထုတ္ေ၀ေသာ ဗုဒၶဘာသာေကာင္းတစ္ေယာက္ စာအုပ္မွ ျပန္လည္ ကူးယူျပီး ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

အားလံုးေသာ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာျပီး လိုရာပန္းတိုင္ ေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္ၾကပါေစ။

ေတာသားေလး

Read more »

Posted in: သိမွတ္ဖြယ္ရာဓမၼစာေပမ်ား

*ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကပ္လွဴနည္း*

လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္က ဆြမ္းစေသာ စားေသာက္ဖြယ္ ပစၥည္းတို႕ကို ရဟန္းသံဃာေတာ္တို႕၏ လက္သို႕ ထိေအာင္ ေရာက္ေအာင္ ေပးျခင္းကို ကပ္လွဴသည္ဟု ေခၚသည္။ ယင္းသို႕ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ေပးလွဴျခင္းကို ကပ္လွဴသည္ဟု အတိုေကာက္ သံုးႏႈန္း၏။
ယင္းသို႕ ကပ္လွဴရာ၌ အဂၤါ (၅)မ်ဳိးႏွင္႔ ျပည္႕စံုမွ ကပ္လွဴမႈ ထေျမာက္ ေအာင္ျမင္ပါသည္။ အဂၤါ ငါးမ်ဳိးႏွင္႔ ျပည္႔စံုေအာင္ ေပးလွဴျခင္းကို အကပ္ေျမာက္သည္ဟု အတိုေကာက္ သံုးႏႈန္း၏။
၁။ ကပ္လွဴမည္႔သူက ကပ္လွဴျခင္း ခံယူမည္႕ ရဟန္း၏ လက္သို႕ ေရာက္ေအာင္ ထိေအာင္ စားဖြယ္ပစၥည္းကို ေရွးရႈေဆာင္ေပးျခင္း၊

၂။ ကပ္လွဴမည္႕သူသည္ ကပ္လွဴျခင္း ခံယူမည္႕ရဟန္း၏ ႏွစ္ေတာင္ထြာအတြင္း ေရာက္ရွိေနရျခင္း

၃။ အားအလတ္စားရွိသူ တစ္ေယာက္တည္း ေျမွာက္ခ်ီ မ-ယူႏိုင္ေသာ ပစၥည္း၀တၳဳ ျဖစ္ေစရျခင္း။

မွတ္ခ်က္။ ။ ဆြမ္းႏွင္႔ ဆြမ္းဟင္းပန္းကန္မ်ား တင္ထားေသာ စားပြဲခံုသည္ ခြန္အား အလတ္စားရွိသူ တစ္ေယာက္တည္း ေျမွာက္ခ်ီ မ-ယူႏိုင္ပါက ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ ၀ိုင္း၀န္းေျမွာက္ခ်ီ မ-ယူ၍ ဆပ္ကပ္မႈမ်ိဳးသည္ အကပ္ေျမာက္ပါသည္။ အလွဴရွင္မ်ား အတူတကြ မ-ယူ ကပ္လွဴႏိုင္သည္။

၄။ ကုိယ္ျဖင္႕ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္ႏွင္႔စပ္ေသာ (ကိုင္ထားေသာ) ခြက္ စသည္ျဖင္႕ျဖစ္ေစ အနီးကပ္ ပစ္၍ျဖစ္ေစ ဤသံုးမ်ဳိးတြင္ တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးျဖင္႔ ကပ္လွဴသူက ေပးျခင္း၊

မွတ္ခ်က္။ ။ ပစ္၍ ေပးျခင္းမ်ဳိးကား ရိုင္းစိုင္းရာ ေရာက္ေသာေၾကာင္႔ အကပ္ေျမာက္ေသာ္လည္း ကပ္လွဴေလ႕ မရွိပါ။

၅။ ကိုယ္၏ အစိတ္အပိုင္း လက္စသည္ျဖင္႔ ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္ႏွင္႔စပ္ေသာ (ကိုင္ထားေသာ) ခြက္၊ တုတ္ စသည္ျဖင္႔ ခံ၍ ထိ၍ ျဖစ္ေစ ဤႏွစ္မ်ဳိးတြင္ တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးျဖင္႔ အကပ္ခံရေသာ ရဟန္းက ခံယူျခင္း။

ဤငါးမ်ဳိးႏွင္႔ ျပည္႔စံုညီညြတ္ေအာင္ ကပ္လွဴရေသာ အကပ္ေျမာက္ပါသည္။

ဤသို႕ စားေသာက္ဖြယ္မ်ားကို ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအား ကပ္လွဴရာ၌ အမ်ဳိးသမီးျဖစ္ပါက ၾကံဳၾကံဳကေလးထိုင္၍၊ အမ်ဳိးသားျဖစ္ပါက ဒူးတုပ္ထိုင္ျပီး ေဖာ္ျပခဲ႕ျပီးေသာ အဂၤါငါးမ်ဳိးႏွင္႔ ျပည္႔စံုညီညြတ္ေအာင္ ရိုေသေလးစားစြာ ကပ္လွဴရပါမည္။ သကၠစၥဂါရ၀ ေျမာက္ရပါမည္။ သို႕မွသာ လူနတ္နိဗၺာန္ သံုးတန္ေရာက္ေၾကာင္း အက်င္႕ေကာင္းျဖစ္၍ မြန္ျမတ္ေသာ ေကာင္းက်ဳိးကို ရရွိႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။

အက်ဥ္းခ်ဳပ္-

• ေရွ႕ရႈေဆာင္ျခင္း၊
• ႏွစ္ေတာင္႕ထြာအတြင္း ျဖစ္ျခင္း၊
• တစ္ေယာက္ မ-ႏိုင္ျခင္း၊
• လက္ျဖင္႔ သို႕မဟုတ္ ပန္းကန္စသည္ျဖင္႔ ထည္႕၍ ကပ္ျခင္း၊
• ရဟန္းက အကပ္ခံျခင္း။

သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာန သာသနာေတာ္ ထြန္းကားျပန္႔ပြားေရးဦးစီးဌာနမွ ထုတ္ေ၀ေသာ ဗုဒၶဘာသာေကာင္းတစ္ေယာက္ စာအုပ္မွ ျပန္လည္ ကူးယူျပီး ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

အားလံုးေသာ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာျပီး လိုရာပန္းတိုင္ ေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္ၾကပါေစ။

ေတာသားေလး

Read more »

Posted in: သိမွတ္ဖြယ္ရာဓမၼစာေပမ်ား

*ပညာ*

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ပညာသမာ အာဘာ နတၳိ” ပညာႏွင္႔တူေသာ အလင္းေရာင္မရွိ” ဟု ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္။ ပညာဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရမွာ ေလာကီပညာနဲ႔ ေလာကုတၱရာပညာ ဆိုျပီး ႏွစ္မ်ဳိး ရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အခုေျပာျပမယ့္ ပညာကေတာ့ ေလာကီပညာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္နည္း ေျပာရရင္ေတာ့ အတတ္ပညာ ကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႕ေတြ အားလံုးက ပညာဟုဆိုလွ်င္ အတန္းပညာ ဘြဲ႕ေတြကို ေျပးျမင္မိၾကပါတယ္။ အဆင္ျမင့္ ပညာေတြ တတ္ေျမာက္ျပီး ဘြဲ႕ေတြတန္းစီရျခင္းဟာ ပညာျပည့္စံုျပီဟု မဆိုႏိုင္ေသးပါ။ တခ်ဳိ႕ေတြက ဘြဲ႕ေလးတစ္ခုရျပီ ဆိုရင္ ေက်ာင္းၿပီးၿပီ ပညာတတ္ၿပီ လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္မိၾကတယ္။

ဥပမာ - ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဘြဲ႕ရပညာတတ္ တစ္ေယာက္ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကုိယ္ကို မာန္မာနတက္ကာ ရြာထဲမွာ တျခားသူေတြကို ရွိတယ္လို႔ မထင္ဘဲ မူးယစ္ေသာင္းက်န္း ကိုယ္ထင္ရာ ကိုယ္လုပ္ေနမယ္ ဆိုရင္ တျခားသူေတြက “ဟာ ဒီေကာင္ေလး တကၠသိုလ္မွာ ပညာေတြသင္လာျပီး ေက်ာင္းေတြအမ်ားၾကီး တက္ခဲ့ျပီး ေလ့လာ သင္ၾကားခဲ့တာေတြဟာ ဒီလိုဘဲလား” လို႕ ေ၀ဖန္လာၾကလိမ္႕မယ္။ အဲဒီလိုမ်ဳိးေတြ မျဖစ္ေအာင္ အဆိုးအေကာင္း အမွားအမွန္ကို ေ၀ဖန္ပိုင္းျခား ခြဲျခမ္းျပီး အမွန္အတိုင္း သိရွိႏိုင္ျခင္းကို ပညာဟု ေခၚဆိုျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီ ပညာကေတာ့ အသိဉာဏ္ပညာနဲ႔ သက္ဆိုင္ေနတဲ့ အတြက္ ေလာကုတၱရာ ပညာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ အသိပညာလို႔ ဆိုလိုတာပါ။

သိပၸံပညာ၊ ၀ိဇၨာပညာ၊ လက္မႈပညာနဲ႔ ပညာရပ္မ်ဳိးစံုကို တတ္ေျမာက္ထားတဲ့ သူေတြကို ပညာတတ္ ဆိုၿပီး ေယဘုယ်အားျဖင္႔ ေခၚဆိုႏိုင္ၾကပါတယ္။ ကန္႔ကြက္စရာေတာ့ မရွိပါ။ ဒါေပမယ့္ အမွားအမွန္ကုိ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္တဲ့ အသိဉာဏ္သည္သာ တကယ့္ ပညာအစစ္အမွန္ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီ ေက်ာင္းသင္ပညာရပ္မ်ားကို သင္ၾကားခြင္ မရခဲ့တဲ့ သူမ်ားအတြက္လည္း စိတ္ပ်က္အားငယ္ျခင္း မရွိဘဲ ဘြဲ႕ရမွ ပညာတတ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ ကိုလည္း ေခါင္းထဲကေန ထုတ္ထားၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ယေန႔ေခတ္ အသံုးျပဳေနၾကတဲ့ မီးသီး မီးလင္းလာေအာင္ တီထြင္ေပးခဲ့သူ ေသာမတ္စ္အက္ဒီဆင္နဲ႔ တျခား ကမာၻေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ေက်ာင္းစာေတာ္ခဲ့ ၾကသူမ်ား မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ရဲ႕ ဇြဲ၊ လံုလ၊ ၀ိရိယ တို႔ကို တတ္သိ နားလည္စြာနဲ႔ တန္ဖိုးရွိရွိ လက္ေတြ႕ အသံုးခ် ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ ဘာေျပာခ်င္တာလဲဆိုေတာ့ ခုေခတ္ မိဘေတြအမ်ားစုက မိမိတို႔ရဲ႕ သားသမီးမ်ားကို အမွတ္ေတြအျပည့္နဲ႔ အဆင့္ နံပါတ္ တစ္ကိုရေအာင္၊ ထိပ္ဆံုးေရာက္ေအာင္ဆိုျပီး အၿပိဳင္အဆိုင္ ေက်ာင္းထားၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေတြဟာ ကေလးေတြကို ပံုမွန္ထက္ပိုၿပီး အရြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ အတင္းရိုက္သြင္း ေနၾကတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ ကေလးတို႔ရဲ႕ လြတ္လပ္တဲ့ ဘ၀ကို ဆံုးရံႈးေစပါတယ္။

ကေလးက ေက်ာင္းက သင္ေပးလိုက္တဲ့ အတိုင္း “ကြ်န္ေတာ္၏ အေဖအမည္မွာ ဦးဘ ျဖစ္ပါသည္” ဆိုျပီး အလြတ္က်က္ ျပန္ဆိုေနတဲ႔ အျဖစ္မ်ဳိး စာေပေဟာေျပာပြဲ တစ္ခုမွာ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ ေဟာျပတာ ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ ငယ္စဥ္ကလည္း အဲဒီလိုပါပဲ။ ၾကက္တူးေရြး စာက်က္သလို က်က္ျပီး ျပန္အံ ရြက္ဖတ္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို က်က္တူးေရြး က်က္ျပီး ျပန္အံ ရြက္ေနတာဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေခါင္းထဲကို ဘာမွ ၀င္မလာေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ တကယ္လို႔ ဆရာက အဲဒီအထဲက ေမးခြန္းေလးတစ္ခု ေကာက္ေမးလိုက္ရင္ အုိးတိုးအတနဲ႔ ဘာေျဖရမွန္းမသိ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာရွိမွန္းမသိ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ ေတြးေခၚတတ္တဲ့ဉာဏ္ အမွားအမွန္ကို ခြဲျခားတတ္တဲ့ဉာဏ္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒါေတြကို ခြဲျခားေ၀ဖန္ႏိုင္စြမ္းရွိေအာင္ ျပဳလုပ္မွသာ တကယ္ တတ္သိ နားလည္တဲ့ ပညာ ျဖစ္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္၀င္တန္း စာေမးပြဲေတြ ေျဖဆိုတဲ့အခါ ျမန္မာစာစီစာကံုး၊ အဂၤလိပ္အက္ေဆးေတြ သခ်ၤာပုစာၦေတြကို ၾကက္တူးေရြးက်က္ က်က္ျပီး ေျဖဆိုေလ့လာလို႔ မရပါဘူး။ ကံေကာင္းလို႔ ကိုယ္က်က္ထားတာနဲ႔ တုိးရင္ တိုးမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂုဏ္ထူးမွတ္ကိုေတာ႕ ဘယ္လိုမွ မရႏိုင္ပါဘူး။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ သခ်ၤာေတြကို အလြတ္က်က္ေျဖရင္ ေမးခြန္းလႊဲလိုက္တာနဲ႔ အဲဒီကေလး ပ်ာယာခတ္သြားၿပီး ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ရမွန္း မသိျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒါဟာ တကယ့္လက္ေတြ႕ တတ္သိျခင္း မရွိတဲ့အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ကာလာမသုတ္ေတာ္တြင္-

အယူအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိၾကေသာ ဆရာႀကီးတို႔ရဲ႕ အယူ၀ါဒျဖန္႔ေ၀မႈေၾကာင့္ ဟိုလူေျပာတာ ဟုတ္ႏိုးႏိုး၊ ဒီလူေျပာတာ ဟုတ္ႏိုးႏိုးျဖစ္ေနၾကတဲ့ ကာလာမ အမ်ဳိးသားတို႔ကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “နားေထာင္ၾက ကာလမ အမ်ဳိးသားတို႔-

၁။ ကေလးဘ၀မွစ၍ ၾကားနာ မွတ္သားခဲ့ရျခင္းျဖင့္လည္း “ဟုတ္တယ္၊ မွန္တယ္” ဟု အစြဲအၿမဲမယူၾကႏွင့္။

၂။ မိဘ၊ ဘိုးဘြားစသည္တို႔မွ ဆင္းသက္၍ (ပရံပရ=အဆက္ဆက္) မွတ္ယူလုပ္ကိုင္ရိုး ျဖစ္၍လည္း အစြဲအၿမဲ မွတ္ယူမထားႏွင္႔။

၃။ “ဣတိကိရ=ဒီဟာကဒီလိုတဲ့” ဟု အျခားတစ္ေယာက္က ေျပာလိုက္ရံုမွ်ျဖင့္လည္း အၿမဲအစြဲ မွတ္ယူမထားၾကႏွင့္။

၄။ “ဒီအယူအဆသာ ငါတို႔ သင္္အပ္ေသာ က်မ္းစာႏွင့္ညီတယ္” ဟု မိမိတို႔ က်မ္းစာႏွင့္ ညီေနရံုမွ်ျဖင့္လည္း အတည္တက် မွတ္ယူမထားၾကႏွင့္။

၅။ မိမိဘာသာ ၾကံစည္အပ္ေသာအရာကိုလည္း “ဟုတ္လွၿပီ၊ မွန္လွၿပီ” ဟု အၿမဲအစြဲ ယူမထားၾကႏွင့္။

၆။ အျခားေနရာ (အျခားႏိုင္ငံ) တို႔၌ သူတစ္ပါးတို႔ လုပ္နည္းကိုင္နည္းကို သေဘာက်၍လည္း ဤေနရာ၌ သင့္ေတာ္လွျပီဟု အၿမဲအစြဲယူမထားၾကႏွင့္။

၇။ တစ္စံုတစ္ခုျပဳဖို႔ရန္ အေၾကာင္းအေထာက္အထားကို စဥ္းစားရာ၀ယ္ အေထာက္အထားေကာင္းကိုရ၍ သေဘာက်သျဖင့္လည္း အၿမဲအစြဲမယူၾကႏွင့္။

၈။ “သူေျပာအပ္ေသာ အယူ၀ါဒသည္ ငါတို႔ စဥ္းစားေက်နပ္ထားေသာ အယူႏွင့္ ညီမွ်ေပသည္ဟု အယူ၀ါဒခ်င္း တူမွ်ယံုျဖင့္လည္း အၿမဲအစြဲမယူၾကႏွင္႔။

၉။ “ဤရေသ႔၊ ရဟန္းကား ယံုၾကည္ထိုက္ေသာ အထက္တန္းစား ပုဂၢိဳလ္တည္း၊ ဒီလိုပုဂၢိဳလ္၏ စကားကို ေလးေလးစားစား မွတ္သားထိုက္သည္ဟု” လည္းစြဲစြဲၿမဲၿမဲ မွတ္ယူမထားၾကႏွင္႔။

၁၀။ “ဤရေသ့ ရဟန္းကား ငါတို႔ ကိုးကြယ္အပ္ေသာ ဆရာျဖစ္၏။ ငါ့ဆရာစကားကို ငါမွတ္သားသင့္သည္” ဟု လည္း စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မွတ္ယူမထားၾကႏွင့္။

ကာလမအမ်ဳိးသားတို႔၊ “ဤအက်င့္ေတြသည္ ေကာင္းလည္းမေကာင္း၊ အျပစ္လည္းမကင္း၊ ပညာရိွကဲ့ရဲ႕ စကားလည္းျဖစ္၏။ ထိုအက်င့္ အၾကံအလုပ္အကိုင္ကို ျပဳလိုက္လွ်င္ စီးပြားမဲ့ ဒုကၡေရာက္ဖို႔ ျဖစ္၏” ဟု ကိုယ္တိုင္ နားလည္လာေသာအခါ ထိုအက်င့္၊ ထိုအျပဳအမူမ်ားကို စြန္႔လိုက္ၾက။ “စီးပြားတိုးတက္၍ သုခရဖို႔ အက်င့္မ်ားဟု ကိုယ္တိုင္ နားလည္ထားေသာ အက်င့္အၾကံ အျပဳအမူမ်ားကုိသာ လိုက္နာျပဳက်င့္ၾကဟု ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြဟာ အမွားအမွန္ကို ကိုယ္တိုင္ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္တဲ့ သူေတြျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွသာ တကယ့္ ပညာအစစ္မွန္ကို တတ္ေျမာက္ေသာ အမ်ားယံုၾကည္ ေလးစားရေသာ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမွာျဖစ္ပါတယ္။

လိုအပ္ခ်က္ႏွင့္ အမွားမ်ားရွိပါက ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးၾကပါရန္…

အားလံုးေသာ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။

ေတာသားေလး

Read more »

Posted in: ေဆာင္းပါးမ်ား